Het is half 8 en ik sta op scherp want ik moet niet wéér vergeten de medische wereld te bellen om afspraken te maken en af te zeggen.
Afzeggen hoort maximaal 24 uur voor de bestaande afspraak, heb ik dertig jaar geleden geleerd. Dat moest van verzekeringsmaatschappijen. De mijne is duur genoeg om iets door de vingers te zien en verdorie, nu ga ik dus nadenken over de logistieke communicatieve uitwisselingen tussen behandelaar, in dit geval de uit Afghanistan gevluchte Mondhygieniste, en de verzekeraar, in dit geval een grote organisatie met tentakels en wetten en ijzeren vuisten.
Mijn mondhygieniste is in Kabul afgestudeerd als civiel ingenieur.
Ik zou haar met alle liefde alle bruggen in mijn mond laten behandelen als ik die had, maar dat zeg ik nooit hardop want ik weet niet waar goedkope grapjes toe leiden voor een persoon die achterover geleund in een tandartsstoel al genoeg bloed ziet rondvliegen.
We praten nu over Delhi in India waar ik nèt andere wijken heb bezocht dan zij, op haar eerste halte naar veiligheid.
Ik wil de afspraak verplaatsen omdat ik later op de dag een MRI krijg en genoeg andere zaken te doen heb op mijn vrije dag.
Over mijn neuroloog weet ik nog niets.
Toen ik er laatst was wierp hij een blik op mijn bolle boomgaardbuik.
Ik fronste naar hem.
Ik fronste ook naar mij omdat ik alweer op het punt stond om mijn vleesbomen-fruitbomen-boomgaard-grapje te maken en ik juist van plan was om eens niet persoonlijk te worden met de medici onder ons.
Bovendien gaat dat zo'n hersenman niets aan.
En hij hóeft zich mij ook helemaal niet te herinneren. We vergeten al veel te weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten