En de pubs. En dat de rode wijnen in die pubs best goed zijn. En dat niemand ooit in ons hotel zou moeten slapen dus dat we niet moeten vergeten dat aan Trip Adviser te melden.
En dat van de Mousetrap het theater méér de moeite waard is dan de voorstelling en dat in de pauze daar hooguit twintig mensen aan de bar hangen.
En dat in de Spaanse restaurants ook echte Spanjaarden werken en in de Italiaanse ook echte Italianen dat dit ook geldt voor de Chinese en Indiase restaurants maar dat laatste geldt hier ook dus dat was minder opzienbarend.
In het Italiaanse restaurant speelde een pianist muziek uit alle landen. We kregen het verzoek een verzoeknummer aan te vragen. Maakte niet uit wat, hij kon alles.
"The pianoman," zei Cor zonder aarzelen.
De pianoman zong er bij en keek ons strak aan.
Ik word er steeds beter in om gewoon strak terug te kijken naar mensen die mij aankijken. Het is een gave denk ik. Eentje die ik tot voor kort vergeten was te ontwikkelen maar die ik nu als een hele fijne ontdekking beschouw.
Ik liet mijn laatste losse ponden vallen in het glaasje op de piano, we knikten elkaar blij toe en de serveerster schok ons nog een limoncello in voor we weer West End indoken.
Na Londen bleek de rest van de wereld de kersttruien ook al te hebben ontdekt. Ik vind dat wel wat hebben, mits we ook die eet- en pubcultuur gaan overnemen. Wat een gezelligheid is dat toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten