Donderdagavond wisten we het ineens: we beginnen een gemengd koor.
We hadden er wat moeite mee om het onze omgeving te vertellen want we zagen de teleurstelling over de onmiddellijke ledenstop al een wig drijven in vriendschappen en familiebanden. Maar we moeten wel, anders klopt de naam "Gemengd koor Cor & Moniek" niet meer!
Binnenkort volgt de eerste ledenvergadering. Ik denk dat we vergaderen nog leuker gaan vinden dan die hele koor-business.
Mijn vader moet gedotterd worden. Ik dacht altijd dat het alleen heel oude mensen overkwam maar mijn vader is nog maar 69 jaar.
En ja natuurlijk: 69 is relatief gezien oud. Dat weet ik ook wel. Ik ben gewoon verbaasd. Ik heb het blijkbaar niet zo bijgehouden allemaal, de laatste 20 jaar.
Ik ben zonder dat ik het in de gaten had meegeschoven de hogere cijfers in. Ik heb plotseling vriendinnen die in de overgang zijn. En dat is niet eenvoudig te bevatten. Hoe kan het nou zomaar ineens zo laat zijn? Dat van die overgang, dat overkomt toch alleen maar hele oude vrouwen met kleinkinderen op de middelbare school?
Ik ben wat in verwarring.
En dat heeft eerlijk gezegd niet zo veel te maken met ouder worden. Maar wel met dat mijn vader blijkbaar ook mankementen kan krijgen. En omdat hij de afgelopen weken van een actieve "oudere" man veranderde in iemand die het liefst binnen zit te sudokuën.
Natuurlijk wilde ik helemaal niet luisteren naar zijn verhalen over hoe hij die ochtend weer wakker was geschrokken van een razende bloeddruk, van pijn op de borst, van bonkende hoofdpijnen en ledematen. En al helemaal niet van berichten dat de weekenddokter hem op zaterdagavond tabletjes onder de tong kwam geven.
Ik zei dat hij moest gaan wandelen.
Ze hebben een prachtig en oud Twickels bos om de hoek waar hij meer rust uit kan halen dan de Balloër heide mij op mijn tweemaandelijkse tochten kan geven (maar dat laatste komt waarschijnlijk omdat ik als echte Tukker blijf verlangen naar een oud, groot en majestueus bos hier in Stad Groningen).
Ik wil het gewoon liever hebben over grote bossen en oude landgoederen dan over mijn vader en over welke leeftijd hij heeft en welke artsen hem hebben beklopt, bekeken en beluisterd.
Ik zal hem dit weekend eens meenemen op zijn wandelschoenen het Twickelse bos in. Zal me goed doen.
Al mijn weblogs schrijf ik onder de douche. Tegen de tijd dat ik de kraan dicht doe is het verhaal af en o jongens, iedere keer weer een voortreffelijk geconstrueerd geheel mag ik wel zeggen.
Als ik me helemaal afgedroogd heb is het verhaal weg. Verdwenen. Met iedere druppel die ik in mijn handdoek strijk verdwijnt een woord. En voor iedere nieuwe gedachte die in mijn hoofd opkomt verdwijnt een complete zin van het prachtige verhaal.
Op deze manier ben ik al een Bestseller of drie kwijt geraakt.
En ook dat ene Lied waarmee we eindelijk weer eens het Songfestival hadden kunnen winnen is door het doucheputje weggestroomd.
Vreemd genoeg blijft het Filmscript hangen. Sterker nog: het breidt zich dankzij douchebezoek op een prachtige manier uit. Het krijgt steeds meer vorm en ik denk dat het nu wel krachtig genoeg is om niet meer weg te sijpelen zodra ik even niet kijk.
Ik denk zo tegen 2013 de première aan te kunnen kondigen. De Toespraak hiervoor heb ik al af. Of nou ja, gisterochtend dan. Eventjes.
Hee, ik wist het eerlijk gezegd niet, maar zo onderhand heb ik wél een paar goede voornemens gekregen!
1. Gezonder leven en daardoor afvallen;
2. Mijn verslaving aan iPhone, computer en sociale media een halt toe roepen.
Als zelfs mijn vader enkele kilo's kan afvallen door alleen maar zijn biertje en dat dagelijkse zakje chips te laten staan moet mij dat toch ook lukken!
Ik probeer het al 2 weken maar het is me in die tijd slechts 1 ochtend gelukt om op te staan zonder mijn iPhone volledig doorgespit te hebben.
En dan bedoel ik ook met vrijwel álles, al hou ik wel van variatie natuurlijk.
Email, Facebook, Twitter, NOS teletekst, Nu.nl, de Volkskrant app, NrcNext blogs, héél soms de DvhN app en het Weer. Hyves vergeet ik wel eens maar daar gebeurt gelukkig ook niet zo veel. En via LinkedIn krijg ik toch die droombaan niet dus die laat ik ook links liggen.
Van dat hele ik-kan-de-dag-niet-aan-als-ik-dit-niet-doe gedoe wil ik wel eens af.
Zou er al een praatgroep bestaan?
En zou iemand al rondlopen met het idee om hier een therapie voor te verzinnen?
Zomaar even een gedachtesprongetje.
Nummer 1 lijkt me haalbaar.
Nummer 2 is moeilijker.
Ik heb begrepen dat meer mensen hier last van hebben.
Wacht, ik zet het even hier op mijn weblog. Dan is het morgenvroeg tenminste geoorloofd om een rondje over de mobiel te glijden. Ik moet immers wel de reacties tot me nemen!
Soms heb ik van die geweldige ideeën die ik niet vertel en waar ik niets mee doe, omdat ik het gevoel heb dat ze zomaar uiteen spatten als ik er alleen maar naar kijk.
Of ze vliegen langs en ik kijk te laat op om ze goed te kunnen zien. Of ik denk dat het toch niets wordt. Of, of...
Natuurlijk wil ik hier vertellen over dat ene idee dat laatst wel iets is geworden: mijn eigenste heerlijke Taartenclub. Op mijn verjaardag zat ik ’s ochtends met een paar vriendinnen aan de keukentafel verjaardagstaart te eten. Vreemd genoeg kenden ze elkaar niet, terwijl ze ongeveer van dezelfde leeftijd zijn, kunstenaar zijn en veel dezelfde vrienden hebben.
Ik vond het heerlijk, de dames vonden het geweldig en het idee om dit zomaar te herhalen sloop stiekem mijn keuken binnen.
Waarom niet? Met een paar vrouwen om de keukentafel taart eten. Zo gek is dat toch niet?
Ik stelde een lijstje samen van vrouwen die ik wel eens met slagroom in de mondhoeken wilde zien, en nodigde ze uit. Het waren net 10 kleine negertjes. “Ja leuk!” zeiden ze allen en zegden daarna één voor één af.
Wat doe je dan met zo’n idee? Was het dan toch een voorbijvliegertje?
Had ik deze beter kunnen doorgeven aan iemand anders? Of, of...
Het kon me eigenlijk ook niks schelen, ik wilde die Taartenclub hebben!
Ik koppelde het aan Yule. Ik mag graag dingen koppelen en al helemaal aan heidense voorlopers van kerst waarbij al het eten opgegeten dient te worden dat het einde van de winter toch niet kan halen.
En ik nodigde zo ongeveer de hele verlanglijst uit. Kon mij het schelen. En toen kwamen ze bijna allemaal. En ze brachten geschenken en taart en lekkers en aten het op enkele kruimels na allemaal op. En ze bleven en praatten en lachten en vertelden en luisterden en een enkeling bluste haar opvliegers met een shaggie in de tuin.
Sommigen kenden elkaar. Van naam of van het laatste kunstwerk (een van de dames had onlangs ergens een kerstboompje geplaatst) of de laatste column of dat laatste boek of die laatste voorstelling. Sommigen waren stil op enkele wijze woorden na, sommigen hadden het hoogste woord.
Ik heb de rest van de dag vol adrenaline rondgelopen. Wat een feest, wat een bijzonder feest! Soms moet ik een idee blijkbaar gewoon vasthouden en koesteren.
Me niet van de wijs laten brengen door 10 kleine negertjes maar vertrouwen op de taartzucht van vrouwen die vrijelijk kunnen citeren uit Joop ter Heul, taartjeseetster bij uitstek.
